Same, same.. but different

Daar was ie dan.. ons laatste verslag. Vanuit het koude Nederland. Brrr! Wat een verschil is dat dan, als je uit 30+ graden komt en het hier vriest. Maar even niet aan denken en genieten bij het terugdenken aan ons laatste weekjes in het mooie Azie..

Vrijdag 16 november om 06.00 begonnen we aan onze langste reis van deze hele trip (ja, zelfs langer dan de heen- en terugreis). Eerst in een klein busje naar de border. Dit was niet echt comfortabel: veel te veel stoelen in een veel te kleine bus, met als resultaat weinig beenruimte. En tot overmaat van ramp stonden de stoelen ook nog op standje 'slaap' waardoor er helemaal geen ruimte overbleef. Maar goed, dit was een reis van slechts 3 uurtjes, dus dat was te doen. De grensovergang naar Thailand was een totaal andere dan die van Laos naar Cambodja: luxer/moderner en veeel drukker. Na 2 uren gingen we verder. Dat wil zeggen: we werden (again) bij een restaurant gedropt waar we een tijd moesten wachten (lees: eten kopen). Daarna ging de reis echt verder: in een minibus naar Bangkok. Deze reis verliep heel spoedig. Om 3 uur stonden we op de Khao San Road. Beide hadden we een gevoel van thuiskomen haha, gek is dat! En ja wat doe je dan? Naar de MAC samen met een Iers stel dat we onderweg hadden ontmoet!!!! In Laos en Cambodja hebben ze deze niet, dus we hadden het wel verdiend vonden wij. Thuis komen we er bijna nooit.. Maar goed, we zijn hier niet thuis;) Vervolgens op naar het treinstation voor de nighttrain naar het zonnige zuiden. Deze vertrok om 17.30 vertrok en dankzij wat slaappilletjes hebben we redelijk kunnen slapen en verliep ook deze reis heel voorspoedig. De volgende ochtend arriveerden we rond 07.00 in Surat Thani. Daar zou een bus voor ons klaar staan naar Krabi (hadden we voor de verandering maar eens vooraf geboekt op het treinstation in Bangkok), maar bij aankomst werd ons verteld dat deze pas over anderhalf uur zou gaan. Toen we echter niks bleken te kopen in hun restaurant konden we ineens wel eerder de bus in... De bus reed niet rechtstreeks, zoals beloofd, naar Krabi, maar bracht ons eerst weer naar een ander restaurantje-achtig iets. Pfffff.. Daar probeerden ze ons van alles aan de smeren, maar aangezien de bustickets hier ook al goedkoper waren dan de prijs die wij ervoor hadden betaald hadden wij besloten niet weer iets vooraf te boeken (doen we anders ook nooit). En de mensen waren trouwens ook veel te vervelend. Na een tijdje vertrokken we eindelijk. Niet in een airco-bus, zoals beloofd (hoeft voor ons ook niet, maar zeg dat dan niet), en ook niet rechtstreeks, zoals beloofd. De hele reis viel ons honderd punten mee, maar nu begonnen we ons toch wel te ergeren. Voor elke local werd gestopt, elke local werd zowat bij huis afgezet, maar toen Cornelis vroeg om een plas-stop kon dit niet. Waardeloos. Na 4 uren (niet de beloofde 2 uren) waren we dan eindelijk in Krabi. En nu? Hier hadden we eigenlijk nog niet over nagedacht.. Railay beach hadden we veel goede verhalen over gehoord, dus dat moest het maar worden. Om hier te komen moesten we nogmaals in een taxi/busje en een stuk op de boot. En toen waren we EINDELIJK op plaats van bestemming. De reis had in totaal 33 uren geduurd! Railay is een soort schiereiland. Het zit wel aan het vaste land vast, maar wordt ervan gescheiden door een rotswand en daardoor kun je er alleen maar per boot komen. Het vinden van een slaapplaats was ook nog een hele 'toer' want op Railay zijn vooral resorts, niet echt ons budget zeg maar. Uiteindelijk hadden we het helemaal gehad en hebben we maar een kamer geboekt voor 1000 baht (=25 euro). Wel echt superdeluxe (voor ons doen), met een mooi zwembad (yesyes!) en een fantastisch uitzicht!! De rest van de middag zijn we niet meer bij het zwembad weg geweest. Heerlijk even bijkomen van de lange reis. Toen we savonds gingen eten kwamen we vier Nederlandse jongens bij wie we ook in de bus naar Krabi hadden gezeten ook weer tegen. De rest van de avond hebben we wat met hun gedronken en op het strand gezeten. Een gezellige avond gehad.
De volgende dag hebben we eerst de halve dag bij het zwembad gehangen, voor we in en andere kamer konden (voor 600 baht met precies dezelfde luxe maar dan ietsje verder van het zwembad). Daarna zijn we naar de Pranang Cave Beacht geweest, 1 van de drie stranden van Railay. Hier is het echt prachtig. Wit zand, blauwe zee, hoge rotsen omringen het strand en ook uit de ze steken rotsen omhoog.. Echt een plaatje. Genieten!! We hadden wat chips, drinken etc. meegenomen en zo lagen we heerlijk op ons handdoekje. Tot er ineens een aapje vanachter aan kwam geslopen en zo onze tas met eten en drinken meegriste de boom in. Er zat niet veel bruikbaars voor hem in, dat gooide ie allemaal uit de tas op de grond. Behalve de zak chips. Die wist hij te openen en daar ie hoor.. in de boom.. onze chips te eten. Een prachtig gezicht, net een mens! Savonds hebben we heerlijke BBQ gegeten. Savonds zijn we naar een bar/strand feestje geweest samen met de 4 Nederlanders die we eerder hadden ontmoet.
De volgende dag wilden we ook nog wel even iets sportiefs ondernemen. We hadden gehoord van een lagoon, midden in een rots gelegen, en besloten hierheen te klimmen. Iedereen die we onderweg tegen kwamen, waren ongelovelijk vies en buiten adem. Wij konden ons er niks bij voorstellen, maar hoe verder we kwamen, hoe steiler het werd. En omdat het net die dag heel veel had geregend was het ook nog eens enorm glad. Eerst zijn we naar het viewpoint geklommen waar we een schitterend uitzicht over gehele 'eiland' hadden. Daarna gingen we verder, naar beneden, naar de lagoon. Het werd steiler en steiler en gladder en gladder. Levensgevaarlijk. Op een gegeven moment moest je gewoon loodrecht naar beneden en was je enige houvast een touw die door de modder en regen ook niet veel grip meer bood. We kwamen verscheidene mensen tegen die halverwege de moed op hadden gegeven. Ook Sigrid heeft het niet tot de lagoon gehaald. Maar omdat een stel (waaronder een vrouw) wel beneden was MOEST Cornelis dit natuurlijk ook kunnen. En hij heeft het gehaald, de held! En toen snel weer terug, voordat het donker zou zijn. Toen we eenmaal weer bij ons hotel terug waren was Cornelis helemaal kapot en heeft hier nog wel een hele dag last van gehad. Iets TE 'bot' gegaan dus.
De volgende dag, 20 november, hebben we de boot naar Koh Phi Phi genomen. Onderweg zagen we allemaal kleine eilandjes met witte stranden, super mooi. Koh Phi Phi is een redelijk groot eiland, en het is er hoogseizoen waardoor het er super druk en duur is. De goedkoopste kamer die we konden vinden was er eentje voor 700 baht en dit was een zeer sobere kamer met een bed, wc en douche met koud water. Prima, maar niet voor die prijs. Op het strand moesten we betalen voor ons ligbedje, dit hadden we ook nog niet eerder meegemaakt. Hier zijn we dus ook maar de hele middag blijven liggen. Savonds hebben we heerlijk gegeten en buckets gedronken in de Irish Bar - waar we onze Ierse vrienden Jack en Nicola (van de MAC in de Bangkok) ook weer tegenkwamen.
Van 21 november hebben we ook een heerlijke relax/strand-dag gemaakt. Halverwege de middag hebben we een kayak gehuurd en zijn we naar de volgende bay gepeddeld: monkey bay. Geen aap gezien. Maar wel een prachtig, spierwit strandje. Na hier een tijdje te hebben gelegen wilden we nog verder, maar om de volgende hoek bleken alleen maar rotsen te zijn en werd de zee ook steeds wilder. Dan maar weer terug, wat ook al een hele opgave was aangezien we nu tegen de golven en wind in moesten. Voor vandaag hadden we onze beweging wel weer gehad. Tegen het eind van de middag begint Sigrid zich niet zo fit te voelen en om deze reden hebben we de rest van de dag niks gedaan.
De volgende dag ging de wekker al om 06.45 uur. Veeeeeels te vroeg natuurlijk, maar wel om een leuke reden: we gaan (weer) duiken! Leuk leuk leuk!! Om half 8 melden we ons bij de duikschool. Vanaf hier lopen we naar de pier, naar de boot. Het enige wat we zelf hoeven te doen is het dragen van onze eigen weight belts, verder niets. We hoeven niet onze eigen equipment te checken etc. Het gaat hier wel even anders dan op Gili Trawangan. Het is hier 1 grote duikfabriek - je bent een nummertje. Wij zijn blij dat we onze SSI Open Water bij Manta Dive hebben gehaald, waar we veel persoonlijke aandacht kregen en waar we een super leuke tijd hebben gehad! Maar goed, nu zijn we in Thailand.. eens kijken hoe de wereld er hier onder water uitziet. PRACHTIG!!!! We hebben echter super veel vissen gezien en tijdens onze tweede duik (we hebben 2 duiken van een uur gemaakt) hebben we zelfs een haai gezien: de leopard shark. Normaal zijn deze eerder bang voor jou dan andersom, maar deze bleef tijden rond ons zwemmen en kwam zelfs op enkele meters afstand. Echt een hele aparte, speciale ervaring. Savonds zijn we weer naar de Irish Bar geweest en later zijn we naar het strand waar we samen met Jack en Nicola een drankje hebben gedaan.
23 november was onze laatste dag op Koh Phi Phi. "Wat zullen we eens gaan doen?" We wilden eigenlijk beide nog wel naar Maya Bay (bekend van de movie 'the beach' of gewoon van plaatjes), ook al hadden van velen gehoord dat het hier zwart van de mensen en boten is. Twijfel, twijfel.. en toch maar besloten een half-day boattrip te doen. Tot die tijd hebben wij (lees: Sigrid - Cornelis zat buiten met een boekje) onszelf opgesloten in een internetcafe om het verslag over Cambodja te typen. Op een gegeven moment had een groep zeer vervelende Amerikanen besloten om deze plek als ontmoetingsplek oid te hebben.. het geschreeuw en gekrijs (de Amerikanen die wij op reis hebben meegemaakt hebben de nare eigenschap om altijd het hoogste woord te willen hebben en elkaar te overschreeuwen... pfff) werd steeds luider en luider.. wij konden ons beide niet meer concentreren, Cor niet op zijn boek, Sigrid niet op het verslag.. en de Thaise mevrouw achter de balie waarschijnlijk niet op haar werk, want die begon ineens keihard te gillen dat ze hun bek moesten houden. Binnen een minuut waren ze allemaal afgedropen:p Eenmaal op de boot gingen we eerst naar Monkey beach (een andere dan toen de met de kayak..) en dit keer waren er wel apen - die uit flesjes water dronken etc. - zoals we al zeiden: net mensen. Daarna gingen we door naar Maya Bay. Inderdaad veel mensen, maar niet zo overdreven veel als ons was verteld. Hier hebben we gerelaxed, voordat we verder gingen om te snorkelen. Dit was super mooi! De onderwaterwereld is hier echt heel erg mooi. Als laatste zijn we naar Viking Bay gegaan. Ook echt een plaatje: helderblauw water, tussen de rotsen. Savonds hebben we lekker samen op het strand gezeten, waar een hele show met vuurwerk werd gegeven. Prachtig en super knap! Een iemand stond zelfs op een koord met vuur te zwaaien en gooien. Daarna werd er touwtje gesprongen en limbo gedansd met vuur.. Een leuk tafereel om te zien!
De volgende dag, 24 november, was weer een 'travel day'. Dit keer van Koh Phi Phi, een eiland aan de westkust, naar Koh Phangan, een eiland aan de oostkust. Eerst met de ferry naar Krabi, met de bus naar Surat Thani, en de laatste drie uren weer met de ferry. Een hele reis, maar we zijn inmiddels wel wat gewend. Onderweg toch maar vast een slaapplek voor de nacht geboekt, waardoor we bij de pier al op werden gewacht voor een lift naar het resort. Ideaal. We hadden een kamer voor 500 baht, maar deze kamers bleken allemaal al vol te zitten, waardoor we een upgrade kregen. Ook niet verkeerd. Savonds hebben we een paar drankjes gedaan aan de beachbar en zijn toen gaan slapen. De volgende ochtend wilden we nog even genieten van het zwembad en het mooie prive strand van dit resort, maar dit bleek onmogelijk. Regen, regen, regen - met bakken uit de hemel. Ojee, dat is ook zo, het is hier regenseizoen. Om half 11 werden we letterlijk ons bed uit geroepen: onze taxi stond klaar. Taxi???! Ja die hadden zij al even voor ons geregeld. De vorige dag wilden we op de mail kijken naar de naam van ons geboekte resort voor de komende 4 nachten (hadden we online al gedaan), bleek er geen internet te zijn. Iemand uit de bediening had ons gezegd dat als we de naam wisten (ze hadden wel een kaart met alle resorts erop), zij wel een telefoonnummer hadden en we dan wel even konden bellen om te vragen of daar een boeking op onze naam stond. Dus wij vragen of we konden bellen, maar dat kon morgen wel zeiden ze. En dat hadden zij dus al even voor ons gedaan. Op hoop van zegen dat dit het goede resort was dan maar. Dit was gelukkig het geval. Bay view resort en spa - ons superdeluxe verblijf met schitterend uitzicht. Nu nog hopen op mooi weer. Helaas bleef dat mooie weer uit. Voor de maandag stond er 100% kans op regen op het programma - duidelijker kan niet. We hebben dus de hele dag alleen maar regen gehad. En ook dinsdag en woensdag werd het er niet veel beter op. Helaas.. we hadden ons de laatste stranddaagjes toch wat anders voorgesteld. En daarbij kreeg Sigrid ook nog keelontsteking, dus die heeft een aantal dagen half wat in bed doorgebracht, waardoor er voor Cornelis helemaal niet zoveel aan was. Op dinsdag hebben we nog wel een "heerlijke" massage gehad. Tenminste, die van Sigrid was echt lekker te noemen - een oil massage. Die van Cornelis - the traditional thai massage - was lekker, maar wel met grof geweld, haha. En woensdag begon het iets op te klaren waardoor we toch nog een beetje bij het zwembad hebben kunnen liggen. Woensdagavond is Cornelis alleen naar de fullmoonparty geweest. Een strandfeest waar ongeveer 15.000 op af komen. Een geslaagd feest, met een iets minder geslaagd einde: een fikse hoosbui waar hij doorheen moest om de taxi te halen. Als een verzopen kat kwam hij terug bij het resort, om nog een paar uurtjes slaap mee te pikken voordat we er alweer uit moesten.
Donderdag 29 november was weer een travelday. Met de taxi, boot, bus en uiteindelijk nachttrein naar Bangkok. Gelukkig deed de antibiotica zijn werk en voelde Sigrid zich alweer een stuk fitter. Eenmaal aangekomen in Bangkok, op de Khao San Road, hebben we een hotel gezocht MET zwembad (op het dak, de zesde verdieping). Om toch nog maar wat laatste zonnestraaltjes mee te pikken voordat we weer terug zouden vliegen naar ons koude kikkerlandje. In Bangkok hebben we dus nog even heerlijk genoten, de laatste souvenirs ed gekocht, Cornelis zijn pak afgehaald en savonds voor de laatste keer op stap geweest.
En toen was het alweer 1 december. De dag van ons vertrek. We hebben een zeer voorspoedige reis gehad. De eerste vlucht ging erg snel. In Dubai moesten we een dikke 7 uren wachten (snachts) en het leek ons wel leuk om nog wat van de stad te zien. Dus door de douane (die stempels hebben we ook maar weer in ons paspoort:p) en een taxi gepakt naar het centrum. Hier was rondgelopen, hoge gebouwen gespot, gegeten bij de mac, en weer met de taxi terug. Zo ging de tijd een stuk sneller dan de heenweg (toen we 6 uren moesten wachten)! Ook de tweede vlucht ging hartstikke snel en dankzij wat slaappilletjes ook nog wat kunnen slapen. Hierdoor waren we wel wat duf bij aankomst.. Waar Johan, Marja, Harold, Daniel (met voor ons beide een roos!), Ties, Cobi, Annika en Klasina op ons stonden wachten. Super leuk om hun weer te zien!!

We hebben echt een fantastische reis gehad. Zoveel gezien, zoveel beleefd, zoveel ervaringen opgedaan.. Een reis om nooit meer te vergeten! Zo nu en dan hebben we jullie wat verhalen laten horen, en we vonden het altijd super om de reacties te lezen. Bedankt voor jullie meeleven, ook via sms/facebook/mail etc. We vrezen dat we niet alle smsjes hebben ontvangen, aangezien we zo vaak weer een ander nummer hadden en de ontvangst ook niet altijd super was. Dus sorry als we niet gereageerd hebben.. De berichtjes die we hebben gekregen en gelezen hebben we beantwoord!

Af te sluiten met de slogan die we veel gehoord hebben: same, same.. but different. Als wij vroegen wat het verschil tussen twee dingen was (eten, met de bus of met de trein reizen, wat dan ook..) was het standaardantwoord altijd: same, same.. geen verschil, maar een beetje anders - but different. Wij dachten eerst dan ook dat dit de reden was dat deze slogan op veel shirts ed gedrukt stond. Maar inmiddels is ons ook de diepere betekenis bekend. We hebben zoveel dingen gezien die anders zijn dan in Nederland, andere mensen, gewoonten/gebruiken, manier van leven, eten, natuur etc. etc. En toch: we zijn allemaal mensen van vlees en bloed, leven op dezelfde wereld.. Eigenlijk zijn we allemaal hetzelfde, maar dan anders..

SAME SAME.. BUT DIFFERENT!!!

(tot zover deze reis, de kriebels zijn er stiekem alweer voor een volgende reis)